του ιστορικού τέχνης Μάνου Στεφανίδη
Το Σάββατο 6 Απριλίου, ο ιστορικός της τέχνης Μάνος Στεφανίδης άπλωσε την ξενάγηση του στην πειραιώτικη γκαλερί ART PRISMA όπου παρουσιάζω τη δουλειά μου, με την χαρακτηριστική του οξύτητα, τη διαδραστικότητα με το ακροατήριο του, τον αντικομφορμισμό, την πυκνά βιωμένη ζωγραφική του ιστορία.
Η τέχνη είναι, πάνω από όλα, μια οδυνηρή περιπέτεια της μνήμης που όμως καταλήγει σε μιαν ευφορία σχεδόν μεταφυσική. Έτσι ώστε να λειτουργεί σαν θρησκεία χωρίς Θεό. Το θαύμα της έκφρασης, το θαύμα των εικόνων που εμφανίζουν με υλικά μέσα το αόρατο και το υπερφυές. Την ποίηση ενσαρκωμένη. Όπως συμβαίνει με τη ζωγραφική του Μανώλη Σαριδάκη, άξιου τέκνου πανάξιου πατρός: Του ζωγράφου και αγιογράφου Δημήτρη Σαριδάκη από την Κρήτη, νησί μαζί αλλά και αισθητική άποψη.
Τέχνη επίσης είναι, πέρα από όλα τα άλλα, αυτό που φτιάχνεις επιστρέφοντας αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί στο εργαστήριο σου, αφού έχεις ξεχάσει όσα έχεις διαβάσει, ακούσει ή διδαχτεί σχετικά με την τέχνη. Όταν έχεις ξεχάσει ακόμα και τον εαυτό σου τον ίδιο, δηλαδή τις προσωπικές σου φιλοδοξίες και την ανάγκη σου να γίνεις αποδεκτός και αναγνωρίσιμος, και αφεθείς σ’ εκείνο το κύμα που έρχεται από πολύ παλιά και κουβαλάει τις μνήμες και τις εικόνες του πανανθρώπινου πολιτισμού. Που μεταφέρει τα έργα των παλαιότερων σαν για να σου πουν “γειά χαρά”. Όταν δεν ενδιαφέρεσαι εγωιστικά για μια προσωπική αισθητική αλλά θέλεις να εκφράσεις τη συνολική συνείδηση της τέχνης σαν απλός εργάτης της και λειτουργείς ως συνέχεια των καλλιτεχνών που προϋπήρξαν αλλά και που είναι πάντα παρόντες δίνοντας σου χαρά και συγκίνηση με το έργο τους. Όταν νιώθεις πως πρέπει να εκπροσωπήσεις τώρα ένα ολόκληρο αρτιζανάτο της τέχνης που προϋπήρξε, μάστορες και δασκάλους, τεχνίτες και ποιητές, φτιάχνοντας σήμερα το δικό σου έργο σαν αφιέρωμα στην προσφορά τους. Στην καθόλου ιστορία της τέχνης. Κι όταν συμβεί αυτό, τότε, ω του θαύματος, βρίσκεις, σχεδόν ανεπαισθήτως, σχεδόν αυτονόητα, και προσωπικό ύφος και ατομική γραφή.
Ο Μανώλης Σαριδάκης φτιάχνει εικόνες που ισορροπούν ανάμεσα στην αφαίρεση και την αναπαράσταση, την σχηματοποίηση και τον ακριβή ρεαλισμό. Στις κομψές ζωγραφικές του επιστρέφουν ο Μαγκρίτ αλλά και ο Σπύρος Βασιλείου, οι μεγάλοι σουρεαλιστές του παρελθόντος αλλά και άλλοι μινόρες δημιουργοί σ’ έναν συγκινητικό διάλογο: Αναφέρω πρόχειρα την αείμνηστη χαράκτρια Τόνια Νικολαΐδη ή τον αξέχαστο, τόσο ιδιαίτερο ζωγράφο Θωμά Φανουράκη. Κυρίως όμως ο Σαριδάκης ζει ένα πολύ προσωπικό όραμα που άλλοτε με έκρηξη χρωμάτων κι άλλοτε με την τρυφερότητα μιας μινιμαλιστικής, μονόχρωμης μελαγχολίας, αφηγείται πάντα ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στον ουρανό ή τον ωκεανό αλλά και τα ταξίδια που μπορεί να κάνει ένα καράβι φτιαγμένο από χαρτί σε μία θάλασσα που μπορεί να βρίσκεται στα όνειρα του καθενός. Αρκεί αυτός ο υποθετικός “καθένας” να θέλει και να δει και να νιώσει…
6Απριλίου 2024 Μια ξενάγηση στην έκθεση του Μανώλη Σαριδάκη με τον τίτλο ” Ενα ταξίδι”
